WIELKI CZWARTEK

Od godz. 19.30 – do 24.00 – Adoracja ogólna​​​​ ​​​​​​​​​​ ​​​​

WIELKI PIĄTEK ​​​​
Od godz. 8.00 – do 9.00 – Rodziny Kapłanów i Koło Przyjaciół Seminarium
Od godz. 9.00 – do 10.00 – Legion Maryi Od godz. 10.00 – do 11.00 – Dzieci I Komunijne z rodzicami
Od godz. 11.00 – do 12.00 – Młodzież do Bierzmowania
Od godz. 12.00 – do 13.00 – Róża MBR Od godz. 13.00 – do 14.00 – Róża MBNP

Od godz. 14.00 – do 15.00 – Róża MBF Od godz. 15.00 – do 16.00 – Róża Św. Rodziny

Od godz. 16.00 – do 17.00 – Róża Św. Barbary Od godz. 17.00 – do 18.00 – Adoracja ogólna

Od godz. 20.00 – do 21.00 – Adoracja ogólna Od godz. 21.00 – do 22.00 – Młodzież studiująca

Od godz. 22.00 – do 24.00 – Małżonkowie i Nauczyciele​​​​​​​

WIELKA SOBOTA

Od godz. 8.00 – do 9.00 – Rodziny Kapłanów i Koło Przyjaciół Seminarium
Od godz. 9.00 – do 10.00 – Legion Maryi

Od godz. 10.00 – do 11.00 – Dzieci I Komunijne z rodzicami i Młodzież do ​​​Bierzmowania z rodzicami

Od godz. 11.00 – do 12.00 – Grupa Św. Józefa.

Od godz. 12.00 – do 13.00 – Róża Św. Rodziny

Od godz. 13.00 – do 14.00 – Róża MBF

Od godz. 14.00 – do 15.00 – Róża MBNP

Od godz. 15.00 – do 16.00 – Róża MBR

Od godz. 16.00 – do 17.00 – Róża Św. Barbary

Od godz. 17.00 – do 19.30 – Adoracja ogólna

 Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

„Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby” (Dz 2,44-45).
Te słowa św. Łukasza mocnym echem odzywają się w moim sercu w chwili, gdy znowu mamy obchodzić liturgiczny okres Wielkiego Postu; te cenne tygodnie Kościół ofiarowuje wszystkim chrześcijanom, by pomóc im rozważyć ich najgłębszą tożsamość: tożsamość dzieci Ojca niebieskiego i braci wszystkich ludzi oraz by pobudzić ich na nowo do wysiłku w dziedzinie konkretnego i hojnego dzielenia się z innymi, skoro sam Bóg wezwał nas, byśmy życie nasze oparli na Miłości.
Nasz stosunek do bliźniego jest rzeczą podstawową. Mówiąc „bliźni” mam oczywiście na myśli tych, co żyją obok obok nas w rodzinie, dzielnicy, we wsi i w mieście. Ale odnosi się to tak samo do tych, których spotykamy w pracy, do tych, co cierpią, chorują, doznają samotności i są naprawdę ubodzy. Moimi bliźnimi są również ludzie geograficznie bardzo dalecy: uchodźcy ze swej ojczyzny, ludzie bez pracy, bez pożywienia i odzienia, a często pozbawieni wolności. Moimi bliźnimi są wreszcie ci wszyscy poszkodowani, całkowicie lub częściowo zrujnowani wskutek dramatycznych i nieprzewidzianych kataklizmów, które ich pogrążyły w fizycznej i moralnej nędzy, a jakże często w bólu po stracie najbliższych.
Wielki Post jest prawdziwym i naglącym wezwaniem Pana do wewnętrznego odnowienia, tak osobistego, jak wspólnotowego, poprzez modlitwę i powrót do sakramentów, ale również poprzez przejawy miłości, przez osobistą i zbiorową ofiarę czasu, pieniędzy i różnorakich dóbr po to, by zaspokajać potrzeby i zapobiegać biedom naszych braci na całym świecie. Dzielenie się jest obowiązkiem, od którego nie mogą uchylać się ludzie dobrej woli, a szczególnie uczniowie Chrystusa. Formy tego dzielenia się mogą być najrozmaitsze: od dobrowolnej służby pełnionej z godną Ewangelii spontanicznością, od hojnych i nie tylko jednorazowych darów, pochodzących z tego, co nam zbywa, a czasami i z tego, co nam samym potrzebne, aż do pracy ofiarowanej bezrobotnemu czy temu, który bliski jest już utraty wszelkiej nadziei.
Wielki Post roku 1983 będzie łaską niezwykłą, gdyż zbiegnie się z otwarciem Roku Świętego Odkupienia: łaska ta może poruszyć do głębi życie chrześcijan, ażeby wierniej jeszcze odpowiadało ono temu, do czego Bóg ich powołał by stawali się dziećmi Boga i prawdziwymi braćmi wszystkich, na wzór Chrystusa.
W dniu uroczystej inauguracji mojego Pontyfikatu powiedziałem: „Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi”! Dzisiaj mówię do was: „Otwórzcie szeroko wasze ręce, by waszym braciom w potrzebie dać naprawdę wszystko, co możecie! Nie lękajcie się! Bądźcie, każdy i wszyscy, nowymi i niestrudzonymi pracownikami Miłości Chrystusowej!”

Błogosławię was w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Jan Paweł II, papież
Watykan 1983 r.

Drodzy Bracia i Siostry!                                                                                             

„Kto jest moim bliźnim?” (Łk 10,29).

Pamiętacie: na to pytanie postawione przez uczonego w Prawie, Jezus odpowiedział przypowieścią o Dobrym Samarytaninie. Uczony w Prawie przytoczył słowa Pisma: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, ze wszystkich sił swoich i całym swoim umysłem;                    a swego bliźniego jak siebie samego”.

Dobry Samarytanin to przede wszystkim Chrystus; to On pierwszy zbliża się do nas, ażeby nas otoczyć opieką, by nas wyleczyć, by nas uratować: „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej” (Flp 2,7-8).

Jeżeli jeszcze pozostaje jakiś dystans pomiędzy Bogiem a nami, pochodzi on jedynie od nas, wynika z przeszkód, które stawiamy owemu zbliżeniu: te przeszkody to grzech w naszym sercu, to popełniane przez nas niesprawiedliwości, to nienawiść i podziały przez nas pielęgnowane, słowem wszystko, co sprawia, iż nie kochamy Boga z całej naszej duszy i ze wszystkich sił. Czas Wielkiego Postu jest uprzywilejowanym czasem oczyszczenia i Pokuty, które pozwolą Zbawicielowi uczynić nas swoimi bliźnimi i zbawić nas przez swoją Miłość.

Drugie przykazanie podobne jest pierwszemu (por. Mt 22,39) i odeń nieoddzielne. Innych kochamy tą Miłością, którą Bóg wlał w nasze serca, i którą On sam ich miłuje. I tu także przeszkodą w uczynieniu drugiego człowieka naszym bliźnim jest to, że nie dość kochamy Boga i naszych braci. Dlaczego jest nam trudno wyjść poza ważne, lecz nie wystarczające stadium przemyśleń, deklaracji lub protestów, ażeby stać się imigrantem z imigrantami, uchodźcem   z uchodźcami, ubogim z tymi, którzy pozbawieni są wszystkiego?

Liturgiczny czas Wielkiego Postu jest dany nam w Kościele i przez Kościół po to, ażeby nas oczyścić z resztek egoizmu, z przesadnego przywiązania do dóbr, materialnych lub innych, które nas oddala od tych, którzy mają do nas prawo: tych przede wszystkim, którzy znajdując się w sensie fizycznym blisko lub daleko, nie mają zapewnionych warunków życia godnego mężczyzny czy kobiety, stworzonych przez Boga na Jego obraz i podobieństwo.

Pozwólcie więc, by przeniknął was duch pokuty i nawrócenia, który jest duchem miłości i dzielenia się; na wzór Chrystusa uczyńcie swoimi bliźnimi tych, którzy zostali ograbieni i poranieni, tych, których świat nie zauważa lub odrzuca. Uczestniczcie we wszystkich poczynaniach waszych Kościołów lokalnych, ażeby każdy chrześcijanin i każdy człowiek dobrej woli zatroszczył się o zapewnienie każdemu ze swych braci środków, także materialnych, do życia godnego, by każdy podjął odpowiedzialność za ludzki i duchowy rozwój ich samych i ich rodzin.

            Oby zbiórki wielkopostne, również i te przeprowadzane w krajach ubogich, pozwoliły wam podzielić się z Kościołami lokalnymi krajów jeszcze bardziej pokrzywdzonych, byście mogli w ten sposób pomóc im w wypełnianiu misji Dobrego Samarytanina wobec tych, za których są bezpośrednio odpowiedzialne: wobec ubogich, których mają u siebie, wobec tych, którym brak żywności, wobec tych, którzy są ofiarami niesprawiedliwości i tych, którzy jeszcze nie mogą być odpowiedzialni za własny rozwój i za rozwój swoich wspólnot.

Pokuta, nawrócenie: oto - bynajmniej nie smutna - wyzwalająca droga naszego Wielkiego Postu. I jeśli postawicie sobie raz jeszcze pytanie: „kto jest moim bliźnim?”, odczytacie odpowiedź w obliczu Zmartwychwstałego i z ust Jego usłyszycie: „Zaprawdę powiadam wam; wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili” (Mt 25,40)

Błogosławię was w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Jan Paweł II, papież
Watykan 19.02.1982 r.

Orędzie Ojca Świętego Św., Jana Pawła II  na Wielki Post 1981r.

Drodzy Bracia i Siostry!

         Wielki Post jest czasem prawdy. Zaiste, wezwany przez Kościół do modlitwy, pokuty i postu, do wewnętrznego i zewnętrznego ogołocenia z siebie, chrześcijanin staje przed Bogiem i uznaje się za tego, kim jest, odkrywa siebie na nowo.

         „Pamiętaj, człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Pamiętaj, człowiecze, że jesteś powołany do innych rzeczy, niż te dobra ziemskie i materialne, które mogą cię odwieść od tego, co istotne. Pamiętaj, człowiecze, o twym podstawowym powołaniu: pochodzisz od Boga  i powracasz do Boga z perspektywą zmartwychwstania, które jest drogą wytyczoną przez Chrystusa. „Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za mną, ten nie może być moim uczniem” (Łk 14,27).

         Czas głębokiej prawdy, który nawraca, przywraca nadzieję i - stawiając znów wszystko na swoim miejscu - uspokaja i sprawia, że rodzi się optymizm.

         Czas, który każe rozmyślać o stosunkach z „Ojcem naszym”, przywraca ład, który powinien panować między braćmi i siostrami; jest to czas, który nas czyni współodpowiedzialnymi za siebie; wyzwala z egoizmów, małości, miernoty i pychy; jest to czas, który oświeca i pozwala nam lepiej zrozumieć, że — podobnie jak Chrystus - powinniśmy służyć. „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali” (J 13,34). Jest to czas prawdy, który, jak Dobrego Samarytanina, skłania, byśmy zatrzymali się na drodze, rozpoznali naszego brata i oddali, w codziennym dzieleniu się, nasz czas i nasze dobra na jego usługi. Dobrym Samarytaninem jest Kościół! Dobrym Samarytaninem jest każdy i każda z nas! Z powołania! Z obowiązku! Dobry Samarytanin żyje miłością.

         Święty Paweł mówi: „Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo” (2 Kor 5,20). To jest nasza odpowiedzialność! Jesteśmy posłani do innych, do naszych braci. Odpowiedzmy wspaniałomyślnie na tę ufność, którą Chrystus w nas pokłada. Tak, Wielki Post jest czasem prawdy! Popatrzmy na siebie szczerze, uczciwie i z prostotą! Nasi bracia są tam, wśród ubogich, chorych, zepchniętych na margines, starych. Co uczyniliście z waszą miłością? Z waszą prawdą?

         We wszystkich diecezjach i Kościołach z okazji Wielkiego Postu apeluje się do tej Prawdy, którą posiadacie i do Miłości, która jest jej dowodem.
         Otwórzcie zatem wasze umysły, aby spojrzeć wokół siebie, i serca, by rozumieć i być życzliwym; otwórzcie dłonie, aby nieść pomoc. Potrzeby są ogromne, wiecie o tym. Dlatego zachęcam was, abyście z hojnością uczestniczyli w tym dzieleniu się. Zapewniam was o mej modlitwie, udzielając wam mojego Apostolskiego Błogosławieństwa.

Błogosławię was w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Jan Paweł II, papież
Watykan 19.02.1981 r.